همیشه وقتی برای مدت طولانی درس میخوندم کمرم خیلی درد میگرفت ولی اطرافیانم فکر میکردند طبیعیه و من دارم بزرگش میکنم.

راستش اولش منم مثل خیلی های دیگه اصلا اطلاعی از این بیماری نداشتم تا اینکه سال 90 ویژه نامه مجله همشهری داستان رو خوندم توی بخش روایتش داستانی بود  از شخصی که این بیماری  و و البته مشکلاتش رو داشته.( توی پست های بعدی حتما داستانشو میزارم)

بعد از خوندن اون داستان به خودم شک کردم و رفتم و توی ایینه خوب خودمو نگاه کردم و فهمیدم بله منم یه اسکولیزیم. ولی اون موقع آنچنان هم مطمئن نبودم بخاطر همین تصمیم گرفتم بعد از کنکورم یعنی تابستان همون سال برم پیش دکتر به خانوادم هم اطلاع دادم ولی وقتی تابستون شد کلا از یاد هممون رفت بعدش هم  دوباره داشتم کنکور میدادم تا اینکه حدودا یه سال بعدش وقتی دانشجوی ترم دوم بودم دوباره اون جلد از همشهری داستان رو زیر کتابهای دانشگاهیم دیدم و دوباره به فکر اسکولیز افتادمولی این دفعه پیگیر شدم و یه نوبت ازپزشک ارتوپد شهر محل اقامت اون موقعم یعنی کرمانشاه گرفتم . دکتر به من گفت که به حالت رکوع بایستم و یه سری معاینات کرد و گفت تشخیص درست بوده و من اسکولیز دارم بعدشم یه سری عکس رادیوگرافی نوشت و آب پاکی رو ریخت رو دستمون که توی این شهر دکتری که بتونه عمل کنه وجود نداره باید تهران برید . ما هم بعد از اینکه عکس رادیوگرافی رو دیدیم ترسیدیم.

ادامه دارد ...