بریس رو باید 23 ساعت در روز می پوشیدم و فقط زمان حمام رفتن یا ورزش کردن میتونستم بازش کنم.
ورزشی هم که دکتر به من گفته بود انجام بدم به قول دکتر هواپیما بود به این صورت که پاها به عرض شانه باز بعد دو دست رو کشیده و از هم بازمیکردم بعداز کمر به سمت چپ و راست خم میشدم . تعداد خاصی تعیین نکرده بود و فقط گفتند که هرچه بیشتر بهتره.
البته بریس پوشیدن من یکم نامنظم بود. برای بعضی از کلاسها اصلا نمی پوشیدم چون وضعیت صندلی های این کلاسها افتضاح بود و اذیتم میکرد 
البته از حق نگذریم دوستای خوبم زمانهایی که بریس رو پوشیده بودم واقعا به من کمک میکردند. سر اولین امتحان میان ترم که پوشیدمش گردن درد گرفتم چون نمیتونستم روی برگه خم بشم 
و بعد اون دیگه واسه هیچ امتحانی نپوشیدمش. اگر هم وسیله ایم میفتاد زمین دیگه باید از خیرش میگذشتم چون اوردنش سخت بود . مراقب های دانشگاه هم که میدونید چه جوریند سرت هم بگیری بالا سقفو نگاه کنی از جلسه اخراجت میکنند 
زمان خواب هم خیلی اذیت میکرد مخصوصا وقتی میخواستم به پهلو بخوابم.
کفش و جوراب پوشیدن هم که واقعا سخت بود و گاهی وقتها واقعا به کمک بقیه نیاز داشتم.
اگر اشتباه بسته میشد به قدری درد میگرفت که عصبی میشدم .
خیلی وقتها حتی نشستن رو هم سخت میکرد البته شاید هم به خاطر صندلی های خیلی استاندارد !!!!! دانشگاه بوده.
امتحان های ترم هم که شروع شد به خاطر اینکه بهم فشار میاورد نمی پوشیدمش بعد از امتحان ها هم که سرد شدم و دیگه خیلی خیلی کم می بستمش.
